In de Veertigdagentijd, of lijdenstijd, zijn we op weg naar Pasen. Met Pasen gedenken we het lijden van Jezus Christus, zijn sterven en we vieren zijn opstanding. Traditioneel is deze tijd daarom een tijd van vasten en inkeer. Een tijd van (zelf-)reflectie, van bewust eten of ontzeggen met het oog op het feest van Pasen.
Wij kennen in ons leven ook tijden dat het allemaal niet voor de wind gaat. Tijden waarin je op jezelf wordt teruggeworpen en alleen kan zijn met je zorgen, angsten, verdriet.
Afgelopen week had ik een gesprek met iemand die zei, dat ze veel troost en steun heeft ervaren bij het gedicht ‘Voetstappen in het zand’. Een gedicht dat ook mij te binnen schiet als ik het even niet meer weet. De woorden geven ook mij troost en steun. Daarom wil ik het u niet onthouden.
‘Voetstappen in het zand’
Ik droomde eens en zie
ik liep aan 't strand bij lage tij.
Ik was daar niet alleen,
want ook de Heer liep aan mijn zij.
We liepen samen het leven door,
en lieten in het zand,
een spoor van stappen; twee aan twee,
de Heer liep aan mijn hand.
Ik stopte en keek achter mij,
en zag mijn levensloop,
in tijden van geluk en vreugde,
van diepe smart en hoop.
Maar als ik het spoor goed bekeek,
zag ik langs heel de baan,
daar waar het juist het moeilijkst was,
maar één paar stappen staan.
Ik zei toen "Heer waarom dan toch?
Juist toen ik U nodig had,
juist toen ik zelf geen uitkomst zag,
op het zwaarste deel van mijn pad..."
De Heer keek toen vol liefde mij aan,
en antwoordde op mijn vragen;
"Mijn lieve kind, toen het moeilijk was,
toen heb ik jou gedragen..."
Ds. Bob Wijnbergen.
