Op mijn kantoor op Mediant hangt deze tekening. Het formaat is ongeveer 25 x 40 cm en het is gemaakt door een illustrator van een landelijke krant.
Het laat allerlei verschillende handen zien die diverse emoties en behoeften uitdrukken, zoals vertwijfeling, schaamte, woede, houvast zoeken. Boven en onder water. Ik heb het gekregen bij mijn afscheid als predikant uit Haaksbergen van iemand die wist waar ik kwam te werken. ‘Dit is wel passend voor je nieuwe werkplek’ zei ze.
Tijdens gesprekken op mijn kantoor wijzen mensen weleens op de tekening, omdat ze er iets van hun eigen emoties of gevoelens in herkennen.
Terwijl ik dit schrijf (3/11) is er weer een persconferentie geweest van de demissionaire minister-president Rutte en de minister voor volksgezondheid De Jong. Over de toenemende besmettingen en de maatregelen die het een halt moeten toeroepen. Meer afstand houden, geen handen en geen aanraking.
Het is misschien allemaal echt wel noodzakelijk, al die maatregelen, maar het raakt ons wel in ons mens-zijn, in onze behoefte aangeraakt te willen worden, huidcontact.
De tekening laat handen zien die op, boven en onder elkaar doorgrijpen. Intiem en close. En dat is precies wat de komende tijd niet kan of mag om het virus, dat ons ziek kan maken, te stoppen.
Aanraking. Zonder kunnen we niet. Aanraking is prettig en fijn, maar laat ons bovenal ervaren dat we er zijn, dat we gewaardeerd, bemind worden. Dat we leven!
We zullen ons aanpassen en de situatie onder ogen zien tot de tijd weer daar is, dat we elkaar weer mogen en kunnen aanraken.
Ds. Bob Wijnbergen.