De zomerperiode loopt op z’n eind en er start een nieuw kerkelijk seizoen. De protestantse kerk heeft voor het komende jaar gekozen voor het thema ‘Aan tafel’.
Ik hoor het mijn moeder nog naar boven roepen tegen etenstijd ‘aaaaan taafel’. En omdat onze kinderen vaak naar harde muziek luisterden, hadden we in het trapgat een belklok hangen, omdat er soms niet tegen te roepen was.
Aan tafel. Als oecumenische gemeenschap gaan wij elke zondag aan tafel om Jezus Christus te gedenken in de tekenen van brood en wijn. We noemen het de communie of het avondmaal. Zo hebben wij ‘gemeenschap’ met hem (wat een naam). Maar zeker zo belangrijk is het vieren van gemeenschap, met elkaar aan die zelfde tafel. Samen eten brengt verbondenheid en wat is nou een betere plek dan aan een tafel.
Aan tafel eet je niet alleen, er wordt vaak ook een hoop besproken. ‘Hoe was jou dag, wat heb je vandaag gedaan? Ik heb een leuke ontmoeting gehad, iets grappigs mee gemaakt, iemand vertelde mij vandaag haar levensverhaal. Ik heb boodschappen gedaan voor het avondeten. Als er iets intiems is, dan is het wel samen aan tafel eten.
Geen enkele dag is hetzelfde. Soms heb je zo’n trek, dat je niet kunt wachten tot het eten klaar is. Soms krijg je geen hap door je keel omdat het eten niet te vreten is of omdat je verdriet of pijn hebt of omdat je geen honger hebt. Soms kom je bijna niet aan het eten toe omdat je zoveel wilt vertellen, soms omdat de spanning aan tafel zo te snijden is. Je kijkt elkaar in de ogen of vermijdt juist de blikken van een ander.
Hoe dan ook, aan tafel kom je samen. Eten verbindt, eten kan troost bieden, eten kan je goed doen voelen. Eten is voor sommige mensen een obsessie, voor anderen een probleem. Sommigen hebben allergieën en kunnen niet alles eten, weer anderen hebben een maagverkleining gekregen en kunnen niet veel eten.
Hoe groter de tafel, hoe minder makkelijk het eten te vinden is. Dan moet je soms iemand anders vragen om de appelmoes door te geven. Soms is het ook niet eerlijk verdeelt en staat er op de ene helft van de tafel veel meer dan op de andere helft.
Het lijkt wel op het Europa van dit moment. De ene helft heeft meer dan de andere helft. De een knijpt de ander af en voorkomt zo dat die ook iets meekrijgt. Wie bepaalt er eigenlijk wie wel of niet wat krijgt?
De tafel waar wij zondags als gemeenschap aanschuiven staat open voor iedereen. Daar wordt niet gelet op waar je vandaan komt of wat je maatschappelijk gepresteerd hebt. Daar wordt ook niet gevraagd of je fout of goed bent geweest, of je arm of rijk bent, of je ziek of gezond bent.
Nee, aan die tafel is ruimte voor iedereen, daar is genoeg voor iedereen, daar zijn we allemaal mens, niet meer en niet minder. En daar delen we met elkaar het leven, de ontferming, de troost en de liefde van God, die ons nooit in de steek zal laten.
Ik wens ons als gemeenschap, maar ook ieder persoonlijk een goed, mooi en verbonden (kerkelijk) jaar toe.
Met een hartelijke groet,
Bob Wijnbergen
