Jesaja 40, 12-25
Romeinen 8, 18-25
Mattheüs 13, 24-30 en 36-43
Jezus gebruikt in het evangelie van deze zondag een heel alledaags beeld. Een zaaier die goed zaad zaait in een akker. Alleen gebeurt er iets wat de mensen niet doorhebben. De vijand komt en zaait onkruid tussen het goede zaad. Als na verloop van tijd beide soorten zaad ontkiemen en de plantjes gaan groeien, komt dit aan het licht.
De dienstknechten begrijpen er niets van. Hoe kan dit? De zaaier blijkt het wel te weten. Als de knechten het horen, willen ze meteen tot actie overgaan. Uitrukken dat onkruid! Maar de zaaier wil wat anders. Als zijn knechten nu al aan het werk gaan, is het gevaar groot dat ze met het onkruid tegelijk ook de goede planten zullen uitrukken. Daarom zegt de zaaier dat de knechten moeten wachten tot de tijd van de oogst. Dan zal pas werkelijk scherp te onderscheiden zijn tussen wat uit goed zaad komt en wat onkruid is. Pas dán vindt de grote scheiding plaats. Onkruid verdwijnt in het vuur en tarwe wordt verzameld in de schuur.
Jezus zelf is de zaaier en de akker is de wereld. Dat is de plek waar door Zijn woord ‘goed zaad’ gaat groeien. Zij die door het horen van Gods Woord tot levende leden van de kerk van Christus geworden zijn zullen later, in het Koninkrijk van de Vader, blinken als de zon. Maar zolang ze nog in deze wereld zijn, is er ook bij hen nog veel overeenkomst met onkruid. Ze zijn niet zonder zonden, dat zal pas in de hemel zo zijn. Het onderscheid is niet altijd zo scherp te maken.
Vooruitgrijpen op dat laatste oordeel, als wij dus willen bepalen of iemand wel of geen kind van God is, zou er wel eens voor kunnen zorgen dat we met het verkeerde ook het goede uitrukken, een verkeerde conclusie trekken dus.
Voorganger in deze viering is pastor Frank Beuger